منظور

چند شب پیش داشتم دعای کمیل میخوندم یه لحظه به این فکر کردم این دعا زبان

امیر المونین علی علیه السلام هست؟إِالَهِی فَاقْبَلْ عُذْرِی وَ ارْحَمْ شِدَّةَ ضُرِّی وَ فُکَّنِی

مِنْ شَدِّ وَثَاقِی‏یَا رَبِّ ارْحَمْ ضَعْفَ بَدَنِی وَ رِقَّةَ جِلْدِی وَ دِقَّةَ عَظْمِی‏ اى خدا عذرم بپذیر

و بر این حال پریشانم ترحم فرما و از بند سخت گناهانم رهایى بخش اى پروردگار من

بر تن ضعیف و پوست رقیق و استخوان بى‏طاقتم ترحم کن.

به یکباره شوکه شدم اشکم خشک شد و کتاب دعا بستم وبا خودم گفتم چطور خدای

امام علی که جمع همه خوبی هاست. اینقدر عادل هست و واسه ذره ذره اعمال جزا

و کیفر داره و همه عقوبت هاش حتمیه اون وقت خدای من که سرتاپا اشتباه و گناهم

رحیم و کریم و ستار و بخشنده است؟خدای امام علی چطوری تو قلب و ذهنش

جلوه کرده بود که خودش رو مستحق چنین وضعیتی میدیده؟ اصلا امام علی که

خودش مهیمن الامور و خدا این درجه رو بهشون داده چرا خیالش راحت نیست و شب

و نصفه شب هی سر به نخلستان می ذاشتن و اینطوری به درگاه خدا عجز و لابه میکرده؟

با خودم میگفتم به نظر منطقی نمیاد که این گفتگو و اون از حال رفتن های در حین

مناجات فقط یه نمایش باشه که محبین و آدما یاد بدند با خدا چطوری حرف بزنن؟

به یکباره ترسیدم. دعای کمیل و مناجات امام علی تو مسجد کوفه از نظرم گذشتو

یک سوال بزرگ!! اگر امام علی که امیر مهربانی و خوبی هاست... اگر امام علی

که عادلترین امیر و اولین مسلمان و بهانه خلقت هست به خدا اینطوری فکر میکنه

و اینطوری حرف میزنه و من... من چه خاکی به سرم بریزم با این همه بدی و کژی

و ناراستی ؟خدای قادر و عادل و میهمن و سریع الحساب و شدید  العقاب به یکباره

تو ذهن و قلبم جلوه کرد.

قلبم داشت از ترس میترکید.

ذکر یا عالی به حق علی تا سحر آروم کرد و منو از وحشت عاقبت اعمالم نجات داد.

با خودم عهد کردم همچنان که دلخوشم به رئوف بودن و وهاب بودن خدا گاهی هم

به خدایی فکر کنم که گفته :  فمن یعمل مثقال ذرّه خیراً یره و من یعمل مثقال ذرّة شراً یره